Αθλητικά ρεπορτάζ στα Ομηρικά Έπη | Μέρος Γ΄

 

  Παραμορφωμένοι και ανάπηροι από απίστευτες βιαιότητες αθλητές ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτό γιατί σκληρά χτυπήματα και  βαναυσότητες επιτρέπονταν κατά την πάλη και  ιδιαίτερα στο παγκράτιο (ήταν πάλη και  πυγμαχία μαζί). Μιλάμε για χαρακτηριστικά δείγματα του αρχαίου αθλητικού "σαδομαζοχισμού '' (οι ψυχολόγοι και  μου φαίνεται τελείως παράξενο, τον εντοπίζουν τώρα κυρίων στο ποδόσφαιρο!!!!!!!) όπου, αθλούμενοι και φίλαθλοι τρέφουν τα ένστικτά τους με τη σαδιστική χαρά του νικητή που κάνει τα θύματά του να υποφέρουν. Επίσης και  με τη μαζοχιστική αυτοτιμωρία του άτυχου νικημένου που, όταν δεν τα καταφέρνει να φτάσει στην απόλαυση του νικητή, αυτοικανοποιείται με τη δική του δυστυχία.

 Πάντως, ο Αισχύλος, όταν παρακολουθούσε, λένε, στα Ίσθμια πυγμαχία και  οι θεατές ζητούσαν να σταματήσει ο αγώνας, γιατί ο ένας από τους δυο αγωνιζόμενους είχε γεμίσει αίματα στο πρόσωπο, είπε να πάψουν με τα εξής λόγια "Τώρα βλέπετε τι ψυχές διαμορφώνει ο αθλητισμός. Ο τραυματισμένος αγωνιστής σιωπά, ενώ εσείς φωνασκείτε". Ένας πυγμάχος,ο Ολυμπικός, είχε μείνει από τα χτυπήματα χωρίς φρύδια, μύτη, σαγόνι και  αυτιά, ώστε ο αδελφός του τα κατάφερε να μην πάρει μερίδιο από την πατρική τους κληρονομιά(αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια τελικά).Παρουσίασε στους δικαστές παλιά προσωπογραφία και  τους έπεισε ότι ο παραμορφωμένος δικαιούχος αδελφός ήταν κάποιος άλλος άσχετος σφετεριστής."Εγώ ο Ανδροκλέων-εγράφη πως είπε κάποιος αθλητής-αγωνίσθηκα στην πυγμαχία με όλους τους κανόνες που απαιτούν οι κριτές του αγώνα. Με ένα αυτί έμεινα στην Ολυμπία και  στις Πλαταιές με ένα βλέφαρο. Αναίσθητο με έβγαλαν από το στάδιο των Δελφών.

 Με πήραν ο πατέρας μου ο Δημοτέλης και  συμπατριώτες μου, χωρίς να γνωρίζουν αν ήμουν νεκρός ή ανάπηρος. Για τον πυγμάχο Στρατοφώντα εγράφη "Έλειπε 20 χρόνια από την πατρίδα του ο Οδυσσέας και  όμως ο Άργος, ο σκύλος του, τον γνώρισε. Συ όμως Στρατοφών, ύστερα από 4 ώρες πυγμαχίας, αγνώριστος έγινες όχι μόνο στους στους σκύλους, αλλά σε ολόκληρη την πατρίδα. Αν κοιτάξεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη μπορείς να ορκιστείς δηλώνοντας πως δεν είμαι εγώ ο Στρατοφών. Τόσες ώρες πυγμαχούσαν στα Νέμεα ο Δαμόξενος και  Κλεύγας, που σαν έπεφτε η νύχτα, οι Ελλανοδίκες συμφώνησαν να κριθεί ο αγώνας τους από ένα χτύπημα που θα έδινε(κάτι σαν τα πέναλτυ τώρα της ισοπαλίας)ο καθένας. Πρώτος κληρώθηκε να χτυπήσει ο Κλεύγας. Με μια γροθιά τραυμάτισε τον αντίπαλό του στο κεφάλι. Ο Δαμόξενος τον χτύπησε με το ένα χέρι που φορούσε δερμάτινους ιμάντες(κάτι σαν γάντια),έχωσε τα δάχτυλά του στην κοιλιά και  ξερίζωσε(με δεύτερη κίνηση όμως) τα σπλάχνα του Κλεύγα,ο οποίος πέθανε αμέσως. 

Οι κριτές ανακήρυξαν νικητή τον νεκρό, γιατί ο αντίπαλός του κατάφερε όχι ένα, όπως είχε συμφωνηθεί, αλλά δυο χτυπήματα. Κατά τα άλλα αν είχε πραγματοποιήσει το κατόρθωμά του με μια κίνηση, θα ενεργούσε νόμιμα. Επίσης και  ο Αρραχίων ανακηρύχθηκε Ολυμπιονίκης μετά τον θάνατό του. Αυτό γιατί ο αντίπαλός του,που προσπαθούσε να τον πνίξει (ο "αποπνιγμός" ηταν μέσα στους κανόνες της πάλης και  του παγρατιου και  μόνο η "εξόρυξη" των οφθαλμών απαγορευόταν) παραδέχτηκε την ήττα του όταν ο Αρραχίων του συνέτριψε τα δάχτυλα του ποδιού του. Δεν χάρηκε όμως τον θρίαμβό του, γιατί στο μεταξύ είχε πεθάνει και  νεκρός κρατούσε σφιχτά στη χούφτα του τα σπασμένα δάχτυλα του νικημένου. 

Στον διάλογο του Σόλωνα με τον Ανάχαρση αναφέρεται ότι σε αγώνα παγκρατίου ο ένας αθλητής  δέχτηκε μια τόσο δυνατή γροθιά όταν ήταν πεσμένος στο χώμα(επιτρεπόμενο χτύπημα και  αυτό) που έφτυσε δόντια, αίμα και  λάσπη. Άλλος πυγμάχος, ο Ευρυδάμας, κατάπιε τα δόντια του για να μην ενθαρρυνθεί ο αντίπαλός του όταν θα αντιλαμβανόταν την αποτελεσματικότητα της γροθιάς του ο πυγμάχος Κλεομήδης τρελάθηκε όταν έχασε την Ολυμπιακή νίκη και  αγανακτισμένος σκότωσε τον αντίπαλό του Ίκκο. Ο Αλκιβιάδης δάγκωσε σε αγώνα πάλης τον αντίπαλό του, ο οποίος του είπε "Δάκνεις, ω Αλκιβιάδη, καθάπερ αι γυναίκες".