Δεν έχουμε ιδέα πότε θα ανοίξει ο παιδικός αθλητισμός. Ίσως τότε ίσως μετά. Αυτές είναι και οι επικρατέστερες απόψεις των λοιμοξιολόγων. Όταν και εφόσον ανοίξει θα μιλάμε για 5 μήνες αποχής, ενώ για την ολοκλήρωση της χρονιάς θα απομένουν πρακτικά 2 με 3 μήνες προπονήσεων.
Σίγουρα αναμένουμε μείωση του αριθμού των παιδιών που θα επιστρέψουν στο γήπεδο. Προφανώς και σε τόσους μήνες στο σπίτι τα παιδιά θα βρουν άλλες ασχολίες, τις οποίες ήδη τα τελευταία χρόνια προτιμούν από την άθληση σε μεγάλο βαθμό. Μέχρι πριν την αναστολή των δραστηριοτήτων τους όμως, είχαν και την πίεση των γονέων τους, όπου με διάφορους τρόπους έπειθαν τα παιδιά τους να πάνε στο γήπεδο ή γενικά να βγουν έξω από το σπίτι και να κάνουν κάτι άλλο.
Διευκρίνιση: Ο οργανωμένος παιδικός αθλητισμός είναι σε αναστολή, ο αθλητισμός και η άθληση των παιδιών δεν μπορεί να κλείσει και δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και γενικά τον οργανωμένο αθλητισμό, την μοναδική διέξοδο των παιδιών προς άθληση. Μακάρι τα παιδιά να βγαίνουν να παίζουν ότι θέλουν και να αθλούνται μέσα από το παιχνίδι σε ότι θέλουν. Λίγο μπάσκετ, λίγο ποδόσφαιρο, λίγο τένις, μια βόλτα στο βουνό και ότι άλλο τους αρέσει ή εκείνη την στιγμή θέλουν να κάνουν. Το κάνουν ήδη πολλά παιδιά και είναι ότι καλύτερο για αυτά.
Από εκεί και πέρα για όσα παιδιά θέλουν και έχουν επιλέξει τον οργανωμένο αθλητισμό και κάποιο ή κάποια αθλήματα και δεν θέλουν να κάνουν κάτι άλλο, πέρα από περιστασιακές στιγμές για διάφορους λόγους, ο οργανωμένος αθλητισμός είναι ότι καλύτερο.
Στην εποχή που ζούμε, δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, δεν υπάρχουν πολλά ανοιχτά γήπεδα, δεν υπάρχει ασφάλεια στο να πάνε τα παιδιά να παίξουν κάπου μόνα τους, ή να κάνουν περιπάτους χωρίς επίβλεψη γονέων, οπότε είναι αναγκαίο να ανοίξουν οι ακαδημίες. Είναι η μόνη λύση. Όχι για να σωθεί το άθλημα, ή τα αθλήματα γενικά. Το ποδόσφαιρο σαν κολοσσός του αθλητισμού έχει χαράξει την πορεία του και ιδιαίτερα εδώ και μια δεκαετία πάει ευθεία προς τον γκρεμό, ενώ και τα υπόλοιπα, με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν ίδια νοοτροπία διοίκησης και οργάνωσης.
Τα παιδιά δεν έρχονται στο γήπεδο για να γίνουν πρωταθλητές. Έρχονται για να παίξουν. Το λέμε, το ξαναλέμε αλλά δεν το εφαρμόζουμε. Την στιγμή που το τονίζουμε, την ίδια στιγμή βάζουμε βαθμολογίες στα παιδικά πρωταθλήματα. Ένα πολύ απλό παράδειγμα αυτό. Υπάρχουν πολλά ακόμα.
Εν κατακλείδι, κύριοι λοιμοξιολόγοι και λοιποί υπεύθυνοι, σταματήστε αυτό το έγκλημα κατά των παιδιών. Ανοίξτε τα γήπεδα. Ανοίξτε τους χώρους που τα παιδιά με ασφάλεια μπορούν να έρθουν και να παίξουν. Σώστε τα παιδιά.
0 Σχόλια