Τα τελευταία χρόνια, αμέτρητα ταλέντα από την Αφρική έχουν
κατακτήσει σημαντικές θέσεις στα ρόστερ των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών ομάδων.
Όχι ότι δεν υπήρχαν νωρίτερα, αλλά ο αριθμός Αφρικανών παικτών στα
πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι σήμερα υψηλότερος από ποτέ. Μέσω
του ατομικού τους ταλέντου και της σκληρής δουλειάς, αρκετοί από αυτούς τους Αφρικανούς ποδοσφαιριστές έχουν αποκτήσει φήμη και δόξα παγκόσμιας κλάσης.
Ωστόσο, η απόδοση των αφρικανικών Εθνικών ομάδων σε παγκόσμια τουρνουά, όπως δηλαδή
στο Παγκόσμιο Κύπελλο πρόσφατα ήταν αποτυχημένη.
Συγκεκριμένα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, ούτε μια αφρικανική ομάδα δεν πέρασε από την φάση των ομίλων. Αν και υπάρχουν πολλοί λόγοι που προκάλεσαν αυτό το αποτέλεσμα, ο βετεράνος προπονητής Claude LeRoy έχει ρίξει την ευθύνη της αποτυχίας αυτής, στη θλιβερή κατάσταση των ακαδημιών ποδοσφαίρου των νέων στην Αφρική, εκεί όπου οι νεαροί ποδοσφαιριστές είναι εν δυνάμει σκλάβοι.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο BBC Sport, ο LeRoy, προπονητής που οδήγησε το Καμερούν στην κατάκτηση του Αφρικανικού Κυπέλλου Εθνών το 1998, δήλωσε: "Ο μόνος στόχος αυτών των μάνατζερ είναι να πουλήσουν ποδοσφαιριστές για λίγα χρήματα. Παλεύω ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους για περισσότερα από 20 χρόνια."
Ο Τζέικ Μάρς, επικεφαλής εκπαίδευσης και προστασίας νέων για το Διεθνές Κέντρο Αθλητικής Ασφάλειας (ICSS), εκτιμά ότι έως και 15.000 ποδοσφαιριστές από την Αφρική, εισέρχονται στην Ευρώπη κάθε χρόνο. Θαμπωμένοι από την αίγλη των κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης και εξαπατημένοι από μάνατζερ, που τους λένε ότι μπορούν να είναι το επόμενο μεγάλο αστέρι, αυτά τα παιδιά αφήνουν τις οικογένειές τους στην Αφρική για τα λαμπρά γήπεδα της Αγγλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, κυνηγώντας τα όνειρά τους.
Αλλά το όνειρο γίνεται γρήγορα εφιάλτης. Αντί να μπουν στην μάχη μιας θέσης στο γήπεδο για τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους, αντιμετωπίζουν
έναν αγώνα για επιβίωση. Η πρόκληση δεν είναι πλέον να μπουν στην αρχική εντεκάδα,
αλλά να βρουν, φαγητό και κάπου να κοιμηθούν.
Υπάρχουν δύο βασικές «ζώνες» στις οποίες γίνεται η διακίνηση
αυτή: Στη Βόρεια Αφρική και στα παράκτια έθνη, στην υπό Σαχάρια περιοχή δυτικά.
Η πλειοψηφία των αγοριών που προέρχονται από την Αφρική
θεωρείται, σε σύγκριση με τους Ευρωπαίους ομολόγους τους, φθηνότερη, ταχύτερη,
ισχυρότερη και πιο ευέλικτη. Κάθονται μπροστά από κυρίως λευκούς δασκάλους -
ανιχνευτές, διευθυντές, προπονητές – οι οποίοι επιλέγουν τον πιο κατάλληλο.
Το 2003, η FIFA εισήγαγε το άρθρο 19, έναν νόμο που καθιστά
παράνομη τη μεταφορά παικτών κάτω των 18 ετών μέσω διεθνών συνόρων. Ωστόσο, το
2009, η FIFA αποκάλυψε ότι μισό εκατομμύριο ποδοσφαιριστές κάτω των 18 ετών
εξακολουθούσαν να πωλούνται σε σωματεία. Το 2015, έγινε ρεκόρ με 2.233 διεθνείς
μεταφορές ανηλίκων ποδοσφαιριστών από τη FIFA, ενώ μόνο 393 απορρίφθηκαν.
Μια επίσημη δομή για τον εντοπισμό πιθανών ταλέντων στην
Αφρική περιλαμβάνει ανώτατα όργανα διοίκησης όπως η FIFA, η UEFA και η
Συνομοσπονδία Αφρικανικού Ποδοσφαίρου (CAF), σε συνεργασία με ευρωπαϊκούς
συλλόγους και εγγεγραμμένες ακαδημίες στην Αφρική. Ωστόσο, τα περισσότερα
παιδιά δεν φτάνουν σε τέτοιες ακαδημίες. Αντ 'αυτού προσπαθούν να βρουν τα
πατήματα τους και περνούν τον δικό τους Γολγοθά.
Υπάρχουν δύο είδη εμπορίας στα οποία ένας νεαρός
ποδοσφαιριστής από την Αφρική θα μπορούσε να αναμειχθεί και εξαπατηθεί. Ο
πρώτος είναι, όταν ο μάνατζερ οργανώνει ένα δοκιμαστικό στην Ευρώπη για τον
παίκτη, μόνο και μόνο για να απαλλαγεί από αυτόν, και έτσι ο νεαρός ποδοσφαιριστής
μένει χωρίς διαβατήριο, βίζα, χρήματα ή οποιοδήποτε μέσο για να επιστρέψει στην
πατρίδα του, αν ο σύλλογος δεν ενδιαφέρεται για αυτόν.
Η μετανάστευση και η εμπορία παικτών είναι μια ανησυχία που φτάνει πολύ πιο μακριά από την Ευρώπη. Τον Ιούλιο του 2015, η FIFPro, η παγκόσμια
ομοσπονδία ποδοσφαιριστών, αποκάλυψε ένα δακτύλιο διακίνησης που συνδέει τις
αφρικανικές χώρες με την Ασία.
Σε ηλικία 15 ετών, ένα αγόρι από το Γιαουντέ του Καμερούν,
εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά του αναζητώντας την δόξα αυτή. Ένας
μάνατζερ ζήτησε από τους γονείς του ψεύτικα πιστοποιητικά θανάτου, ώστε οποιοσδήποτε
σύλλογος να μπορεί να τον υπογράψει. Όταν λοιπόν, του πήρε όλα τα χρήματα που
είχε, το διαβατήριό του, το πιστοποιητικό γέννησής του και το αεροπορικό
εισιτήριο επιστροφής κατά την άφιξή του στο Παρίσι. Έτσι το παιδί οδηγήθηκε στην πορνεία από τον ίδιο. Αλλά αυτή δεν είναι η πιο θλιβερή ιστορία, ούτε η
πιο σπάνια που θα ακούσετε. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που υποφέρουν από παρόμοιες
καταστάσεις κάθε εβδομάδα.
Νίκος Βράντσης
0 Σχόλια