Προφανώς και κάνουν λάθη. Δεν υπάρχει συζήτηση σε αυτό. Το θέμα είναι αν τα βλέπουν ως μάθημα ή απλά τα αποδίδουν στους αθλητές τους και τους γονείς, χωρίς ίχνος αξιολόγησης. Λάθη στην προπόνηση, λάθη στους αγώνες, λάθη στην οργάνωση και λάθη παντού...
Μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα τα λάθη είναι μέρος της ζωής μας. Όχι απλά του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ αλλά όλης της ζωής και της πορείας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κάποια παιδιά έπαιξαν άλλα παιδιά όχι σε έναν αγώνα. Λάθος; Εξαρτάται. Δεν μπορούμε να το κρίνουμε αν δεν γνωρίζουμε τα αρχικά δεδομένα. Έχει γίνει για παράδειγμα ενημέρωση γονέων ή των ίδιων των παιδιών για το πως αξιολογούνται τα παιδιά σε μια ακαδημία και ποιες οι βάσεις για την αρμονική συνύπαρξη μεταξύ τους; Για το τι είναι πραγματική αδικία και τι απλά φυσιολογική συνέπεια; Υπάρχει ενημέρωση εκ των προτέρων για αυτά; Αν δεν υπάρχει, τότε προφανώς και οι γονείς και τα παιδιά θα διαμαρτυρηθούν. Γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουν. Aυτό είναι το πραγματικό λάθος.
Λάθος είναι οι προπονητές να χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα με σκοπό την νίκη σε έναν αγώνα. Παρόλα αυτά την πανηγυρίζουν και μαζί με τους γονείς που είτε δεν ξέρουν τους κανονισμούς των ηλικιών στους αγώνες είτε απλά δεν τους νοιάζει και τους αγνοούν. Κερδίσαμε; Είμαστε καλοί. Χάσαμε; Τότε δεν είμαστε καλοί. Λάθος!
Λάθος είναι να μην έχεις πραγματική εικόνα των παιδιών και να θες να επιβάλεις τις απόψεις σου στο γήπεδο.
Λάθος είναι να κρίνεις μόνο αγωνιστικά τα παιδιά. Βασικά αυτό είναι κάτι παραπάνω από λάθος...
Λάθος είναι να μην δίνεις ευκαιρίες σε παιδιά και να μην προσπαθείς ώστε να κατανέμεται ισάξια ο χρόνος επαίνων αλλά και προσωπικών ομιλιών με όλους τους μικρούς αθλητές. Ναι είναι σύνηθες στις μικρές ηλικίες παιδιά να αναζητούν διαρκώς την προσοχή και το σχόλιο των προπονητών, αλλά στην θέα του δέντρου δεν πρέπει να χάσουμε το δάσος.
Λάθος είναι να απαιτείς χωρίς πρώτα να έχεις προσφέρει τα διπλά και τριπλά. Ο προπονητής πρέπει να είναι παράδειγμα εντός και εκτός γηπέδου. Ο προπονητής πάει πρώτος στο γήπεδο και φεύγει τελευταίος. Όπου και αν είναι το γήπεδο του αγώνα ή της προπόνησης. Δεν γίνεται ο προπονητής να εμφανιστεί τελευταία στιγμή... Δεν υγιής εικόνα αυτή.
Λάθος είναι να μην εξηγείς κάτι και στην συνέχεια να περιμένεις ως αυτονόητο να γίνει. Δεν θα γίνει. Πρέπει να το πεις, να το δείξεις και στην συνέχεια να είσαι αυστηρός απέναντι σε κάτι. Πως τα παιδιά θα μαζέψουν τις μπάλες στην προπόνηση ή τα "σκουπιδάκια" τους μετά το τέλος ενός αγώνα αν δεν το διδαχθούν; Γιατί έστω και κάτι τόσο απλό να είναι αυτονόητο;
Μην αντιμετωπίζουμε τα παιδιά και τους γονείς και τις ακαδημίες ως κάτι χαλαρό που απλά μας προσφέρει λεφτά και υστεροφημία. Στην τελική ένας αγώνας είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, το υπόλοιπο είναι όλα τα άλλα. Δίνουμε αξία αλλά μέχρι ένα σημείο.
Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί με το εγώ χαμηλά και το εμείς πάνω από όλα για έναν υγιή από όλες τις απόψεις, αναπτυξιακό αθλητισμό.
0 Σχόλια